Εlefthia Syros: Η ανέμελη εκδοχή των καλοκαιρινών μου διακοπών!
ΑΠΟ ΤΗΝ Τίτη Βελοπούλου
Σκέφτομαι καλοκαίρι, κλείνω τα μάτια και μου έρχεται στο μυαλό εκεινό το πρωινό ξύπνημα στο Elefthia στη Σύρο. Μια έντονη αίσθηση ξεγνοιασιάς, χαλάρωσης και συνάμα απόλυτης ελευθερίας…
Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή. Στη Σύρο δεν ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα. Καθώς λατρεύω την αρχοντική Ερμούπολη, αλλά και τα γραφικά στενά της Άνω Σύρου την επισκέπτομαι με κάθε ευκαιρία. Η αφορμή για να οργανώσω αυτή την ανοιξιάτικη απόδραση στην Αρχρόντισσα των Κυκλάδων, ήταν η φίλη μου η Λίζα Μορφονιού, δημιουργός του Αigis Suites στη Τζιά. Η ίδια, εξαιρετική interior designer, είχε ολοκληρώσει πρόσφατα μια ανακαίνιση στα σπίτια μιας υπέροχης οικογένειας, ένα ιδιαίτερο concept που θα έμπαινε κάτω από την ομπρέλα του #aigisphilosophyconcept. Αυτό ήταν αρκετό για να το επιλέξω με κλειστά τα μάτια καθώς γνώριζα από πριν ότι η νέα πρόταση διαμονής του νησιού θα είχε άποψη, προσωπικότητα και θα ήταν πασπαλισμένη με όνειρο, έμπνευση και πρωτοτυπία…
Και έτσι κάπως βρέθηκα ένα ζεστό απόγευμα του Μαίου στον ασφαλτόδρομο που οδηγεί στην Αμπέλα, μια από τις πιο όμορφες παραλίες του νησιού λίγα λεπτά από την Ερμούπολη… Εκεί, λοιπόν, χτισμένο πανοραμικά σε έναν λόφο, δεσπόζει το Elefthia…
Ελεύθεια η αρχαιοελληνική θεά της γέννησης, κόρη του Δία και της Ήρας, και σύφωνα με τον ποιητή Ωλήν, μητέρα του Έρωτα, Ελευθερία το όνομα της οικοδέσποινας, αλλά και η… ελευθερία που νιώθει κανείς ερχόμενος εδώ… Έτσι κάπως γεννήθηκε πριν δύο χρόνια το Elefthia Syros…
Η οικογενειακή κατοικία της οικογένειας Συλλούρη ήταν τα καλοκαίρια πάντα ανοιχτή σε συγγενείς και φίλους και οι τρείς τους κόρες (Αγγελική, Δήμητρα, Λυδία) περνούσαν εκεί τις πιο ανέμελες στιγμές τους… δίπλα στο κύμα, σε ένα τοπίο μοναδικής φυσικής ομορφιάς. Ποιoς όμως να αντέξει τόση ομορφιά; Κι έτσι αποφάσισαν να μοιραστούν αυτή την ευλογία με τον υπόλοιπο κόσμο…
Δεν είναι τυχαίο ότι ακριβώς αυτήν την παιδική ξεγνοιασιά ένιωσα κι εγώ από την πρώτη στιγμή που έφτασα εκεί… Το κτήμα, ο υπέροχος κήπος με τα πολύχρωμα λουλούδια, η θάλασσα, το Αιγαίο… και η κα Ελευθερία, η ψυχή του Εlefthia πάντα πρόθυμη να σε τρατάρει με τα καλούδια της… όπως αυτό το αξέχαστο χειροποίητο αρωματικό λικέρ αμπαρόριζα και το απαιτούμενο Συριανό λουκουμάκι για welcome…
Όσο για τα τρία σπίτια (Εlefthia, Demetra, Lydia) το καθένα φέρει τα χαρακτηριστικά από τις τρεις κόρες, τις τρεις μούσες που ενέπνευσαν τη Λίζα Μορφονιού για να ονειρευτεί και να «ζωγραφίσει» αυτόν τον παράδεισο…
Άλλη με το τραγούδι και τον χορό, άλλη με το θέατρο και τον κινηματογράφο, άλλη με τη λογοτεχνία και την ποίηση… Η μια μποέμ, η άλλη εναλλακτική, κι άλλη κοσμοπολίτισσα, όλες τους έχουν κάτι το μοναδικό, κάτι δικός σου που θα ανακαλύψεις ερχόμενος εδώ…
Αν έπρεπε να διαλέξω που θα ήθελα να μείνω, πιστέψτε με, θα μου ήταν πολύ δύσκολο, αλλά δεν σας κρύβω ότι χαρηκα ιδιαίτερα όταν η Αγγελική, μια από τις κόρες, είχε διαλέξει ήδη για μένα την Elefhtia luxury suite στο Elefthia Ηouse…
Το κεντρικό ροζ σπίτι, χωρισμένο σε τρεις μοναδικής αισθητικής σουίτες, είναι ο γλυκός απόηχος της δικής της προσωπικότητας…
Το σπίτι αποπνέει μια ηρεμία που επιτυγχάνεται μέσα από τη γήινη χρωματική παλέτα και το λευκό που επικρατεί στο χώρο, μια αέρινη σχεδόν απόκοσμη αίσθηση, ενώ την ίδια στιγμή το έντονο πετρόλ προσθέτει εντάσεις στο design, αλλά και στη διάθεση…
Χειροποίητα στοιχεία, vintage έπιπλα, δαντέλες, καλλιτεχνικές πινελιές στη διακόσμηση αποπνέουν έναν ρομαντισμό και ταυτόχρονα μια ανεπιτήδευτη πολυτέλεια, ενώ την ίδια στιγμή συνυπογράφουν την αυθεντικότητα, χωρίς να λείπουν οι πολυτελείς ανέσεις.
Εκεί, λοιπόν, όπου χυπάει η καρδιά του Εlefthia, στη δική μου για λίγες μέρες «ονειροπαγίδα», ο ουρανός και θάλασσα γίνονται ένα… Δεν θα ξεχάσω τον ενθουσιασμό μου μόλις βγήκα στη βεράντα και αντίκρισα την άσπιλη θέα… με το τοπίο ντυμένο ήδη στα χρωματα του δειλινού! Θα μπορούσα να μείνω για πάντα εκεί, να αγναντεύω το απέραντο της θάλασσας… να ονειρεύομαι, να εμπνέομαι, να ξεκουράζω τη ψυχή και το μυαλό μου…
Σε αυτό το τοπίο απόλυτης ηρεμίας, ο παφλασμός από το κύμα ήταν το τέλειο νανούρισμα κι έτσι αφέθηκα, δίχως μεγάλη προσπαθεια, στην αγκαλιά του Μορφέα…
Οι εκπλήξεις με περίμεναν με το αχνό φως της αυγής… Με ξύπνησαν οι πρώτες ηλιαχτίδες που τρύπωσαν στο δωμάτιό μου (έχω, βλέπετε, αυτή την κακή συνήθεια να αφήνω ανοιχτά τα παραθυρόφυλλα) για να μου χαρίσουν την πιο όμορφη Ανατολή…
Δύσκολο να αντισταθεί κανείς στα κρυστάλλινα νερά και στην prive -εκείνη την ώρα- παραλία ακριβώς από κάτω που με καλούσε σαν σειρήνα, οπότε χωρίς δεύτερη σκέψη κατηφόρισα το μονοπάτι για την πρώτη βουτιά της ημέρας… έτσι απλά. Πριν καλά καλά ανοίξω τα μάτια μου…
Δεν θα μπορούσε να συνεχίσει καλύτερα η μέρα μου… καθώς με περίμενε για πρωινό ένα δίσκος με όλων των ειδών τις νοστιμιές, όλα αγνά, φτιαγμένα από τα χεράκια της κας Ελευθερίας. Σπιτικά κουλουράκια, cake, πίτες, τοπικά τυριά, φρεσκοψημένο ψωμί… Να, έτσι όπως θα έτρωγε κανείς στο σπίτι της γιαγιάς στο χωριό…
Το τέλειο ξεκίνημα για μια υπέροχη μέρα… Ποιος να αντισταθεί σε τέτοιες σπάνιες εμπειρίες;
Aν και το Εlefthia βρίσκεται σε ένα νευραλγικό σημείο του νησιού, απ΄όπου μπορείς να εξερευνήσεις όλες τις διάσημες παραλίες, η αλήθεια είναι ότι σε κρατάει «δέσμιο» κοντά του… Στις τρεις μέρες που έμεινα έλειψα μόνο για λίγο για να δω την διπλανή παραλία Μέγας Γιαλός. Την χωρίζει από την Αμπελίτσα (έτσι την καλούν τα κορίτσια) ένα μικρό μονοπάτι. Όμορφα, δεν λέω, αλλά δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω στο σπίτι…
Ήθελα, βλέπετε, να απολαύσω το τραγούδι των τζιτζικιών, να μυρίσω τις ευωδιές από τα λουλούδια, να «μεθύσω» με την ευωδιά από το ψημένο ψωμί της «μανούλας» και να αφεθώ στην απόλυτη ηρεμία που είχα τόσο ανάγκη…
Το τελευταίο απόγευμα συναντηθήκαμε στον κήπο του κτήματος, όλοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι… Όμορφες συζητήσεις και ιστορίες από το παρελθόν γέμισαν την ατμόσφαιρα με γέλια και συγκινήσεις κάνοντας με να νιώσω σαν κομμάτι της οικογένειας…
Το βραδάκι όταν κουρασμένη πια αλλά γεμάτη από όμορφες σκέψεις γύρισα στο δωμάτιό μου βρέθηκα μπροστά σε μια μαγική εικόνα… Μέσα στο σκοτάδι, σε ένα τοπίο άγιρας ομορφιάς πρωταγωνιστής το φεγγάρι να ξεπροβάλει σιγά σιγά από τη θάλασσα, έτοιμο για την καθιερωμένη του διαδρομή… σαν θαύμα! Εκεί, θυμάμαι, ότι ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλό μου… χωρίς ποτέ να καταλάβω το γιατί…
Ίσως τελικά να μην είναι τα μέρη αυτά που σε κερδίζουν, αλλά οι άνθρωποι και η φροντίδα που απλόχερα σου χαρίζουν, κι εγώ στο Elefthia ένιωσα αυτή την απερίγραπτη φροντίδα… μια φιλοξενία «παλιάς κοπής» με Φ κεφαλαίο. Αυτή που θα νιώσει σε αυτό το σπίτι και κάθε άλλος επισκέπτης που αναζητά μερικές στιγμές αληθινών διακοπών…
Φεύγοντας πήρα μαζί μου υπέροχες Ανατολές, ηλιοβασιλέματα, τις μυρωδιές της φύσης, γνήσιες ανθρώπινες στιγμές… αλλά, κι ένα βαζάκι σπιτική μαρμελάδα φράουλα από τη μαμά Ελευθερία, έτσι για να με γλυκαίνει και να αναπολώ όταν πια θα βρίσκομαι μακριά από αυτόν τον μικρό συριανό παράδεισο…
