Παρασκευή απόγευμα και περίμενα πώς και πώς να φύγω από το γραφείο και να μετράω τα χιλιόμετρα στην Εθνική οδό με κατεύθυνση το Ναύπλιο..
Είχα στο μυαλό μου εικόνες από το ξενοδοχείο όπου θα έμενα και αυτό αρκούσε για να πυροδοτήσει την ανυπομονησία μου…
Ήταν τον περασμένο Σεπτέμβρη όταν τυχαία «έπεσα» πάνω στο Opora Country Living. Δεν ήταν ούτε ένα μήνα τότε που είχε ανοίξει στο χωριό Πυργιώτικα. Μόλις 8 χλμ από το Ναύπλιο κι όμως «απέχει» τόσο πολύ…
Από την πρώτη στιγμή που έστριψα στο δρόμο που με οδηγούσε στην είσοδο του Opora ένιωσα ότι αλλάζω σκηνικό…
Μάλιστα, αν δεν υπήρχε η πινακίδα θα ένιωθα ότι «εισβάλλω» σε κάποιο ιδιωτικό σπίτι. Το πατρικό του άλλωστε μετέτρεψε ο Κωνσταντίνος Μαρκίδης σε ένα country retreat με σκοπό να προσφέρει μια αυθεντική εμπειρία διαμονής, πέρα από τα συνηθισμένα, για όσους αναζητούν χαλάρωση και επαφή με τη φύση…
Τα παλιά πέτρινα κτήρια και οι αποθήκες του σπιτιού στο οποίο μεγάλωσε έδωσαν, με τη βοήθεια της γνωστής αρχιτεκτόνισσας Τζένης Τσουλάκου τη θέση τους σε μόλις 4 παραδοσιακές κατοικίες (μπορούν να φιλοξενήσουν από 2-4 άτομα) φτιαγμένες με χειροποίητα custom-made αντικείμενα και vintage, country style λεπτομέρειες!
Όλα εδώ, από τα έπιπλα, τα αντικείμενα, τα διακοσμητικά μέχρι τα… παλιά εργαλεία, αφημένα εδώ κι εκεί στον κήπο, δεν είναι τυχαία! Αποπνέουν έναν ρομαντισμό μιας αγροτικής ζωής, ενώ σε ταξιδεύουν νοερά στην επαρχία της Νότιας Γαλλίας ή ακόμα και στην Τοσκάνη…
Ανηφόρισα στο μονοπάτι μέσα στον ελαιώνα μέχρι να φτάσω στο χώρο της υποδοχής ο οποίος δεν θυμίζει σε τίποτα μια τυπική reception, για να παραλάβω το σιδερένιο μου κλειδί…
Πόση χαρά όταν ανακάλυψα λίγα λεπτά μετά ότι αυτό… ανοίγει το Country home, ένα ανεξάρτητο πέτρινο διώροφο σπίτι 70τμ, από αυτά που ξεπηδούν από σελίδες περιοδικών deco…
Εμπνευσμένο από τη Γαλλική εξοχή, με κέρδισε αμέσως με τη διακόσμησή του, ένα mix διαφορετικών στοιχείων που βγάζουν όμως ένα τόσο αρμονικό αποτέλεσμα που σε κάνει να νιώθεις κυριολεκτικά σαν να επέστρεψες στο εξοχικό σου! Τίποτα τυποποιημένο, τίποτα ξενοδοχειακό…
Λάτρεψα αμέσως την country style κουζίνα μου, πλήρως εξοπλισμένη με όλα τα απαραίτητα (βραστήρα, καφετιέρα κτλ), γέμισα ένα ποτήρι με κρασί και βγήκα στο μπαλκονάκι μου ευτυχισμένη για να αφουγκραστώ τη νύχτα…
Το σκοτάδι είχε σκεπάσει το κτήμα δίνοντας μου την αίσθηση ότι βρίσκομαι στη μέση του πουθενά… Η απόλυτη ησυχία και γαλήνη. Ήταν ώρα να κάνω το δικό μου reboot… Να κλείσω κινητά, να αδειάσω το μυαλό από σκέψεις, να γεμίσω μπαταρίες… Οι ευωδιές και οι ήχοι της νύχτας δεν άργησαν να με νανουρίσουν…
Άφησα επίτηδες τις γρίλιες από τα παράθυρα του υπνοδωματίου μου ελάχιστα ανοιχτά για να με καλημερίσουν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου απαλά αλλά το άνετο στρώμα της Cocomat δεν με άφηνε να το αποχωριστώ… Με κράτησε κοντά του να χουζουρεύω τελικά μέχρι τις 8:30.
Το φως πλέον είχε πλημμυρίσει ολόκληρο τον οπωρώνα φέρνοντας στην επιφάνεια μια μικρή Εδέμ με πορτοκαλώνες, λεμονιές, λεβάντες κι όλων των ειδών τα μυρωδικά φυτά που η Άνοιξη είχε «ακουμπήσει» με το μαγικό της ραβδί…
Περιπλανήθηκα για λίγο μέσα στην καταπράσινη όαση, ακολούθησα ένα μονοπάτι που με οδήγησε σε μια.. αναπάντεχη πισίνα, ενταγμένη τόσο αρμονικά με το φυσικό περιβάλλον δίνοντας την αίσθηση παλιάς στέρνας…
Θα επανέλθω το καλοκαίρι σκέφτηκα να την χαρώ καθώς τα πρώτα σύννεφα είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους στον ουρανό! Τίποτα όμως δεν θα άφηνα να με πτοήσει…
Ώρα για το πρωινό. Αποφάσισα να μην το απολαύσω στην ιδιωτική μου βεράντα, αλλά στον κήπο μαζί με τους υπόλοιπους φιλοξενούμενους…
Ένα τραπέζι (αυτά τα φερφοζέ βγαλμένα από τις παιδικές μου αναμνήσεις) στρωμένο με υπέροχα σπιτικά καλούδια μου είπε την πιο όμορφη καλημέρα..
Χειροποίητες πίτες από τα χεράκια της μητέρας του Κωνσταντίνου, σπιτικές μαρμελάδες, τυρί από ντόπιο τυροκομείο, αφράτο ψωμάκι, φρεσκοστημένο χυμό από πορτοκάλια της περιοχής…
«Αυτό είναι πολυτέλεια» σκέφτηκα!
Tην υπόλοιπη μέρα την πέρασα με χαλαρές βόλτες μέσα στη φύση, όμορφες συζητήσεις με τον Κωνσταντίνο και την οικογενειά του, διάβασμα σε κάθε γωνιά του σπιτιού, αλλά και ποδηλατάδες με τα ξύλινα ποδήλατα της Cocomat μέχρι το χωριό Πυργιώτικα…
Κι όλο αυτό το ονειρικό σκηνικό, μόλις 10΄ με το αυτοκίνητο από ένα ολοζώντανο Ναύπλιο που όσο κι αν το αγαπάω, τη δεδομένη στιγμή «ακούγονταν» στα αυτιά μου τόσο θορυβώδες και απαγορευτικό! Είχα όμως την επιλογή να πάω όποτε ήθελα…
Κι αυτό, από μόνο του για μένα, είναι πολυτέλεια!
Μια ανεπιτήδευτη πολυτέλεια που εκφράζεται μέσα από την έμφαση στη λεπτομέρεια χωρίς υπερβολές, την οικογενειακή θαλπωρή, τη διακριτική προσωπική ενασχόληση και τέλος μέσα από μια αυθεντική φιλοξενία που σπάνια συναντάς σε απρόσωπα ξενοδοχεία…
Τώρα ξέρω πώς κάθε φορά που θα έχω ανάγκη από πραγματική ξεκούραση και φυγή δεν χρειάζεται να αναζητώ μέρη μακρινά… Καμιά φορά ο παράδεισος είναι πολύ πιο κοντά από όσο νομίζουμε…
Κι αυτό είναι μόνο η αρχή για το Opora… Ένα «όραμα» που όπως όλα δείχνουν βρίσκεται σε αρχικό στάδιο μιας slow travel εμπειρίας… Είμαι σίγουρη πως έχει ακόμα πολλά να μας δώσει όταν «ενηλικιωθεί»…
Θα επιστρέψω σύντομα για να το διαπιστώσω.
?? Τίτη Βελοπούλου
